Deze week vond de LME Week plaats in Londen. Fraai samengevat in het Engels is dit ‘the annual gathering of the global commodities community’. Klantbijeenkomsten vinden plaats, waarbij uiteraard de nodige deals zijn gesloten. Er wordt veel genetwerkt en analisten delen hun visie over trends in industriële metaalmarkten. Voor vakidioten is dit een niet te missen event. Veel stond in het teken van China – daar zal ik de komende column wat dieper op ingaan – maar ook trends in individuele basismetaalmarkten passeerden de revue.
Zo bleef de zinkmarkt ook niet onbesproken. Dit jaar is de zinkprijs al met 24 procent gestegen en dat trekt de aandacht. Gedurende oktober kregen we inzicht in de marktdata van de International Lead & Zinc Study Group (ILZSG): de mondiale zinkmarkt laat tot en met augustus dit jaar een tekort zien van 277.000 ton; dat is grofweg 2 procent van de totale consumptie. Dat is voldoende reden voor een hogere prijs. Met name vanaf juli zien we een indrukwekkende opwaartse prijsbeweging. Die opmars duurde tot 4 oktober. Op die dag bereikte de prijs een niveau van 3.365 dollar per ton, een 10-jaarshoogterecord. Maar sindsdien zit de prijs weer in een glijvlucht en heeft intussen weer wat terrein verloren (27 oktober 3.200 dollar per ton). Vanwaar die sterke bewegingen in de zinkprijs?
Eind 2015 werd een grote mijn gesloten in Australië (de Century Mine). Het bleek dat het voor deze mijn niet meer economisch haalbaar was om zinkertsen uit de grond te halen. De levensduur van de mijn was simpelweg ten einde. Niet veel later werd ook een andere grote mijn gesloten, de Lisheen Mine in Ierland. Beide mijnen stonden in de top 10 van mijnen met de grootste output van zinkertsen. De sluiting van deze twee grote mijnen had vanzelfsprekend grote invloed op het aanbod van ertsen en uiteindelijk ook de marktbalans voor geraffineerd zink. Samen met capaciteitssluitingen niet vlak daarna – door Glencore en bij een groep Chinese smelters – kon de zinkprijs aan een opmars beginnen. En dat deed hij op een zeer indrukwekkende wijze: van 1 januari 2016 tot en met eind oktober 2017 is de prijs met een kleine 130 procent gestegen…
Niet alleen het beperkte aanbod van zinkertsen droeg bij aan de scherpe stijging van de zinkprijs, ook de vraag naar zink deed een duit in het zakje. In 2016 nam de vraag naar zink mondiaal met bijna 3 procent toe, terwijl het aanbod met slechts 0,4 procent groeide. Het zwaartepunt van de vraag naar zink ligt uiteraard in China, het land heeft in 2016 een aandeel van circa 49 procent van de mondiale vraag. En de belangrijkste eindgebruiker is de bouwsector (met een aandeel van 45 %), gevolgd door de transportmiddelensector (met een aandeel van 25 %). Beide sectoren laten mondiaal sterke groei zien.
Het tekort aan concentraten leidt dus tot een tekort aan geraffineerd materiaal en op zijn beurt tot hogere prijzen voor zink. Maar de hogere prijs zal een aanbodreactie gaan uitlokken, want bij deze prijs wordt het voor de eerder niet economisch haalbare mijnen ineens weer interessant om ertsen te gaan delven. Het zal nog wel even duren voordat het nieuwe aanbod de markt bereikt, maar ongetwijfeld gaat hier op termijn een prijsdrukkend effect van uit.
Casper Burgering, ABN AMRO
Reageren?
casper.burgering@abnamro.com
De kalendergecorrigeerde productie van de Nederlandse industrie was in maart 6,0 procent lager dan in…
Tijdens de beurs Maakindustrie Expo in Hardenberg biedt Vraag & Aanbod in samenwerking met de…
De nieuwe subsidieronde van de Kennis- en Innovatieagenda Circulaire Economie is vanaf 7 mei geopend…
Om het hoofd te bieden aan de aanhoudende krapte op de arbeidsmarkt, zetten werkgevers een…
WBM Staalservice heeft een magazine uitgebracht: Leer! Het magazine geeft een beeld van wat WBM…
De kabinetsformatie is al een tijdje onderweg, maar de poging een rechts kabinet te vormen,…